RĘKAWICE OCHRONNE DLA PRACOWNIKÓW PRZEMYSŁU NARAŻONYCH NA DZIAŁANIE CZYNNIKÓW GORĄCYCH– WYMAGANIA
Wymagania ogólne dotyczące rękawic ochronnych o różnym przeznaczeniu, w tym zapewniających ochronę przed czynnikami gorącymi, są opisane w normie PN-EN 420.
Wymagania szczegółowe, charakterystyczne dla ochrony przed zagrożeniami termicznymi, jak gorąco i ogień, w odniesieniu do rękawic są zawarte w normie PN-EN 407 [11] i dotyczą one następujących parametrów ochronnych:
• zachowanie się podczas palenia,
• odporność na ciepło kontaktowe,
• odporność na ciepło konwekcyjne,
• odporność na ciepło promieniowania,
• odporność na drobne rozpryski stopionego metalu,
• odporność na duże ilości stopionego metalu.
Norma PN-EN 407 znajduje zastosowanie do różnego rodzaju rękawic, które w zależności od przeznaczenia określonego przez ich producenta charakteryzują się jedną, kilkoma lub wszystkimi ww. właściwościami ochronnymi. W przypadku tej grupy rękawic nie jest wymagane spełnienie określonych wymagań dla wszystkich wyżej wymienionych właściwości ochronnych, ale dla tych, które znajdują odzwierciedlenie w przewidywanym zakresie stosowania rękawic.
Należy podkreślić, że na dzień dzisiejszy nie istnieje żadna europejska norma zharmonizowana z dyrektywą, w której zostałyby opisane wymagania i metody badań rękawic przeznaczonych dla specyficznej grupy zawodowej, jak hutnicy czy odlewnicy. Istnieje natomiast oddzielny dokument normatywny (PNEN 12477 [12]), w którym znajdują się wymagania i metody badań w odniesieniu do rękawic przeznaczonych dla spawaczy. Zgodnie z wymienioną normą w zależności od skuteczności rękawice ochronne dla spawaczy są klasyfikowane wg dwóch typów:
• typ A: zapewniające mniejszą zręczność (o wyższym poziomie wymagań w zakresie właściwości ochronnych),
• typ B: zapewniające większą zręczność (o niższym poziomie wymagań w zakresie właściwości ochronnych).
Zgodnie z normą PN-EN 12477 rękawice spawalnicze powinny charakteryzować się następującą skutecznością w zakresie odporności na działanie czynników gorących:
• rękawice typu A:
– zachowanie się podczas palenia: co najmniej 3. poziom skuteczności,
– odporność na ciepło kontaktowe: co najmniej 1. poziom
skuteczności,
– odporność na ciepło konwekcyjne: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na drobne rozpryski stopionego metalu: co najmniej 3. poziom skuteczności,
• rękawice typu B:
– zachowanie się podczas palenia: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na ciepło kontaktowe: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na drobne rozpryski stopionego metalu: co najmniej 2. poziom skuteczności.
Rękawice chroniące przed zagrożeniami termicznymi, w tym rękawice dla spawaczy (znajdziesz je w tym sklepie http://www.gvarant.pl/rekawice-robocze/rekawice-ocieplane-i-termoodporne/), powinny również spełniać wymagania w zakresie odporności na działanie czynników mechanicznych (ocenianych zgodnie z normą PN-EN 388 ). Wymagania dotyczące ochrony przed czynnikami mechanicznymi obejmują cztery parametry:
• odporność na ścieranie,
• odporność na przecięcie,
• wytrzymałość na rozdzieranie,
• odporność na przekłucie.
W przypadku rękawic ocenianych z zastosowaniem normy PN-EN 407 przyjmuje się, że powinny one charakteryzować się odpornością na ścieranie i wytrzymałością na rozdzieranie odpowiadającą co najmniej 1. poziomowi skuteczności. Natomiast rękawice dla spawaczy, w zależności od typu, powinny
spełniać następujące wymagania:
• rękawice typu A:
– odporność na ścieranie: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na przecięcie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– wytrzymałość na rozdzieranie: co najmniej 2. poziom
skuteczności,
– odporność na przekłucie: co najmniej 2. poziom skuteczności,
• rękawice typu B:
– odporność na ścieranie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na przecięcie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– wytrzymałość na rozdzieranie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na przekłucie: co najmniej 1. poziom skuteczności.
Rękawice dla spawaczy przeznaczone do spawania łukowego powinny ponadto spełniać wymagania dotyczące rezystancji elektrycznej skrośnej (powinna być ona większa niż 105). Rękawice te zapewniają tylko minimalną rezystancję elektryczną, do 100 V prądu stałego podczas spawania łukowego. Nie są one jednak przeznaczone do ochrony przed porażeniem prądem elektrycznym; do tego celu stosuje się inne rękawice o odpowiednio potwierdzonych właściwościach ochronnych. W przypadku rękawic ochronnych w odróżnieniu od odzieży nie określono w normach wymagań dotyczących ochrony przed efektami cieplnymi oddziaływania łuku elektrycznego. OBUWIE OCHRONNE DLA PRACOWNIKÓW PRZEMYSŁU NARAŻONYCH NA DZIAŁANIE CZYNNIKÓW GORĄCYCH
W przypadku obuwia nie istnieje jedna norma europejska, w której byłyby określone wymagania ogólne dla wszystkich typów obuwia, tak jak ma to miejsce dla odzieży i rękawic. W ramach obuwia nazywanego ogólnie ochronnym wyróżnia się trzy typy, tj. obuwie bezpieczne, ochronne i zawodowe. W odniesieniu do każdego z wymienionych typów obuwia funkcjonują oddzielne normy europejskie, w których zostały określone wymagania podstawowe oraz wymagania dodatkowe. O ile konieczne jest spełnienie wszystkich wymagań podstawowych zawartych odpowiednio w normie: PN-EN ISO 20345
– w przypadku obuwia bezpiecznego, PN-EN ISO 20346 [15] – w przypadku obuwia ochronnego lub PN-EN ISO 20347 [16] – w przypadku obuwia zawodowego, o tyle konieczność spełnienia wymagań dodatkowych wynika z deklarowanego przez producenta przeznaczenia obuwia.
Każdy z tych trzech typów obuwia może charakteryzować się dodatkowymi właściwościami ochronnymi, decydującymi o przydatności obuwia w warunkach narażenia na kontakt z gorącymi powierzchniami:
• izolacją spodu od ciepła,
• odpornością na kontakt z gorącym podłożem.
Obuwie, które zapewnia izolację od ciepła, jest znakowane symbolem HI, zaś obuwie odporne na kontakt z gorącym podłożem – symbolem HRO. W przypadku obuwia od niedawna funkcjonuje norma europejska, która znajduje zastosowanie do oceny obuwia przeznaczonego do ochrony przed czynnikami gorącymi, tj. PN-EN ISO 20349 [17]. Zgodnie z normą wśród obuwia chroniącego przed cząstkami roztopionego metalu wyróżnia się obuwie dla odlewników oraz obuwie dla spawaczy.
Zgodnie z normą PN-EN ISO 20349 obydwa omawiane typy obuwia powinny spełniać wymagania dla obuwia bezpiecznego, przy czym obuwie dla spawaczy może być obuwiem zarówno klasyfikacji I (obuwie ze skóry i innych materiałów, z wyłączeniem obuwia całogumowego i całotworzywowego), jak i klasyfikacji II (obuwie całogumowe i całotworzywowe), podczas gdy obuwie dla odlewników – tylko klasyfikacji I. Dla obydwu typów obuwia określono w normie szereg wymagań, w tym wymagania związane z odpornością na działanie czynników gorących (odporność na działanie stopionych metali: żelazo lub aluminium, odporność na drobne rozpryski stopionych metali, izolacja spodu od ciepła, zachowanie się wierzchu obuwia podczas palenia, odporność wierzchu na ciepło kontaktowe).
Zgodnie z normą stosuje się nowe symbole oznaczające właściwości ochronne obuwia dla odlewników:
• Al – symbol oznaczający odporność na duże ilości płynnego aluminium,
• Fe – symbol oznaczający odporność na duże ilości płynnego żelaza.
Z kolei symbol WG oznacza spełnienie wymagań dla obuwia przeznaczonego dla spawaczy. ZASADY DOBORU ODZIEŻY, RĘKAWIC I OBUWIA OCHRONNEGO DO ZAGROŻEŃ NA STANOWISKACH PRACY
Podstawowe wytyczne dotyczące doboru i stosowania środków ochrony indywidualnej w środowisku pracy wynikają z zapisów dyrektywy 89/656/EWG [18], która została przeniesiona do prawa polskiego na mocy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 czerwca 2002 roku, zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów BHP i która określa obowiązki pracodawcy dotyczące zapewnienia bezpiecznego stosowania środków ochrony indywidualnej. Podstawowa zasada wynikająca z ww. przepisów jest powszechnie znana – środki ochrony indywidualnej powinny być stosowane tylko wtedy, gdy nie jest możliwe wyeliminowanie lub dostateczne ograniczenie ryzyka za pomocą innych działań.
W przypadku zagrożeń związanych z gorącem i płomieniem na wielu stanowiskach pracy często nie jest możliwe całkowite wyeliminowanie zagrożeń, wtedy stosowanie środków ochrony indywidualnej staje się koniecznością.
Należy przypomnieć, że odpowiedzialność za stosowanie środków ochrony indywidualnej na stanowisku pracy ponosi pracodawca, a jego podstawowe obowiązki i zakres odpowiedzialności obejmuje:
• nieodpłatne dostarczenie pracownikom środków ochrony indywidualnej,
• dobór odpowiednich środków ochrony indywidualnej do istniejących zagrożeń na podstawie wyników przeprowadzonej analizy i oceny ryzyka,
• przeszkolenie pracowników w zakresie stosowania środków ochrony indywidualnej,
• zapewnienie odpowiednich procedur przechowywania, czyszczenia, dekontaminacji i utrzymania, a także koniecznych napraw środków ochrony indywidualnej.
Pracodawca jest również zobowiązany do określenia warunków stosowania środków ochrony
W proces doboru i oceny różnych modeli środków ochrony indywidualnej na określone stanowiska pracy należy angażować pracowników, m.in. zapewnić im udział w badaniach użytkowych. Wyniki takich badań są źródłem informacji na temat dopasowania, komfortu użytkowania i akceptacji danego wzoru środka ochrony indywidualnej przez poszczególnych pracowników. Należy pamiętać o tym, że środek ochrony indywidualnej o najwyższym poziomie ochrony nie będzie spełniał swoich funkcji, jeśli nie będzie stosowany np. z powodu złego dopasowania do użytkownika.
Prawidłowy dobór odzieży ochronnej, rękawic i obuwia do zagrożeń występujących na gorących stanowiskach pracy wymaga ustalenia zależności między wynikami oceny ryzyka na stanowiskach pracy a klasą ochrony, jaką zapewniają środki ochrony indywidualnej w odniesieniu do poszczególnych parametrów charakteryzujących właściwości ochronne odzieży, rękawic i obuwia. Stąd dobór wymienionych środków ochrony indywidualnej należy rozpocząć od analizy wyników oceny ryzyka w odniesieniu do każdego rodzaju działalności zawodowej, poszczególnych stanowisk pracy i wykonywanych czynności.
Należy określić wszystkie czynniki niebezpieczne i szkodliwe, przed którymi konieczne jest zapewnienie ochrony pracownika, jak również zidentyfikować osoby i warunki ekspozycji na te czynniki.
W celu dokonania prawidłowego doboru środków ochrony indywidualnej do stosowania na stanowiskach pracy, na których stwierdzono występowanie narażenia pracowników na czynniki gorące, należy określić poziom i zakres ochrony, jaką mają zapewnić odzież, rękawice i obuwie ochronne w sposób szczegółowy . Biorąc pod uwagę zagrożenia występujące na gorących stanowiskach pracy, można ustalić trzy poziomy ryzyka, które ułatwią dobór odzieży, rękawic i obuwia, chroniących przed czynnikami gorącymi. W zależności od stanowiska pracy i rodzaju wykonywanych czynności pracownik może być narażony na jeden lub więcej czynników niebezpiecznych, powinien więc być wyposażony w odpowiednią odzież ochronną, rękawice i obuwie, których stosowanie powoduje obniżenie narażenia na czynniki gorące.
RĘKAWICE OCHRONNE wymagania dla czynników gorących
RĘKAWICE OCHRONNE DLA PRACOWNIKÓW PRZEMYSŁU NARAŻONYCH NA DZIAŁANIE CZYNNIKÓW GORĄCYCH– WYMAGANIA
Wymagania ogólne dotyczące rękawic ochronnych o różnym przeznaczeniu, w tym zapewniających ochronę przed czynnikami gorącymi, są opisane w normie PN-EN 420.
Wymagania szczegółowe, charakterystyczne dla ochrony przed zagrożeniami termicznymi, jak gorąco i ogień, w odniesieniu do rękawic są zawarte w normie PN-EN 407 [11] i dotyczą one następujących parametrów ochronnych:
• zachowanie się podczas palenia,
• odporność na ciepło kontaktowe,
• odporność na ciepło konwekcyjne,
• odporność na ciepło promieniowania,
• odporność na drobne rozpryski stopionego metalu,
• odporność na duże ilości stopionego metalu.
Norma PN-EN 407 znajduje zastosowanie do różnego rodzaju rękawic, które w zależności od przeznaczenia określonego przez ich producenta charakteryzują się jedną, kilkoma lub wszystkimi ww. właściwościami ochronnymi. W przypadku tej grupy rękawic nie jest wymagane spełnienie określonych wymagań dla wszystkich wyżej wymienionych właściwości ochronnych, ale dla tych, które znajdują odzwierciedlenie w przewidywanym zakresie stosowania rękawic.
Należy podkreślić, że na dzień dzisiejszy nie istnieje żadna europejska norma zharmonizowana z dyrektywą, w której zostałyby opisane wymagania i metody badań rękawic przeznaczonych dla specyficznej grupy zawodowej, jak hutnicy czy odlewnicy. Istnieje natomiast oddzielny dokument normatywny (PNEN 12477 [12]), w którym znajdują się wymagania i metody badań w odniesieniu do rękawic przeznaczonych dla spawaczy. Zgodnie z wymienioną normą w zależności od skuteczności rękawice ochronne dla spawaczy są klasyfikowane wg dwóch typów:
• typ A: zapewniające mniejszą zręczność (o wyższym poziomie wymagań w zakresie właściwości ochronnych),
• typ B: zapewniające większą zręczność (o niższym poziomie wymagań w zakresie właściwości ochronnych).
Zgodnie z normą PN-EN 12477 rękawice spawalnicze powinny charakteryzować się następującą skutecznością w zakresie odporności na działanie czynników gorących:
• rękawice typu A:
– zachowanie się podczas palenia: co najmniej 3. poziom skuteczności,
– odporność na ciepło kontaktowe: co najmniej 1. poziom
skuteczności,
– odporność na ciepło konwekcyjne: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na drobne rozpryski stopionego metalu: co najmniej 3. poziom skuteczności,
• rękawice typu B:
– zachowanie się podczas palenia: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na ciepło kontaktowe: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na drobne rozpryski stopionego metalu: co najmniej 2. poziom skuteczności.
Rękawice chroniące przed zagrożeniami termicznymi, w tym rękawice dla spawaczy (znajdziesz je w tym sklepie http://www.gvarant.pl/rekawice-robocze/rekawice-ocieplane-i-termoodporne/), powinny również spełniać wymagania w zakresie odporności na działanie czynników mechanicznych (ocenianych zgodnie z normą PN-EN 388 ). Wymagania dotyczące ochrony przed czynnikami mechanicznymi obejmują cztery parametry:
• odporność na ścieranie,
• odporność na przecięcie,
• wytrzymałość na rozdzieranie,
• odporność na przekłucie.
W przypadku rękawic ocenianych z zastosowaniem normy PN-EN 407 przyjmuje się, że powinny one charakteryzować się odpornością na ścieranie i wytrzymałością na rozdzieranie odpowiadającą co najmniej 1. poziomowi skuteczności. Natomiast rękawice dla spawaczy, w zależności od typu, powinny
spełniać następujące wymagania:
• rękawice typu A:
– odporność na ścieranie: co najmniej 2. poziom skuteczności,
– odporność na przecięcie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– wytrzymałość na rozdzieranie: co najmniej 2. poziom
skuteczności,
– odporność na przekłucie: co najmniej 2. poziom skuteczności,
• rękawice typu B:
– odporność na ścieranie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na przecięcie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– wytrzymałość na rozdzieranie: co najmniej 1. poziom skuteczności,
– odporność na przekłucie: co najmniej 1. poziom skuteczności.
Rękawice dla spawaczy przeznaczone do spawania łukowego powinny ponadto spełniać wymagania dotyczące rezystancji elektrycznej skrośnej (powinna być ona większa niż 105). Rękawice te zapewniają tylko minimalną rezystancję elektryczną, do 100 V prądu stałego podczas spawania łukowego. Nie są one jednak przeznaczone do ochrony przed porażeniem prądem elektrycznym; do tego celu stosuje się inne rękawice o odpowiednio potwierdzonych właściwościach ochronnych. W przypadku rękawic ochronnych w odróżnieniu od odzieży nie określono w normach wymagań dotyczących ochrony przed efektami cieplnymi oddziaływania łuku elektrycznego.
OBUWIE OCHRONNE DLA PRACOWNIKÓW PRZEMYSŁU NARAŻONYCH NA DZIAŁANIE CZYNNIKÓW GORĄCYCH
W przypadku obuwia nie istnieje jedna norma europejska, w której byłyby określone wymagania ogólne dla wszystkich typów obuwia, tak jak ma to miejsce dla odzieży i rękawic. W ramach obuwia nazywanego ogólnie ochronnym wyróżnia się trzy typy, tj. obuwie bezpieczne, ochronne i zawodowe. W odniesieniu do każdego z wymienionych typów obuwia funkcjonują oddzielne normy europejskie, w których zostały określone wymagania podstawowe oraz wymagania dodatkowe. O ile konieczne jest spełnienie wszystkich wymagań podstawowych zawartych odpowiednio w normie: PN-EN ISO 20345
– w przypadku obuwia bezpiecznego, PN-EN ISO 20346 [15] – w przypadku obuwia ochronnego lub PN-EN ISO 20347 [16] – w przypadku obuwia zawodowego, o tyle konieczność spełnienia wymagań dodatkowych wynika z deklarowanego przez producenta przeznaczenia obuwia.
Każdy z tych trzech typów obuwia może charakteryzować się dodatkowymi właściwościami ochronnymi, decydującymi o przydatności obuwia w warunkach narażenia na kontakt z gorącymi powierzchniami:
• izolacją spodu od ciepła,
• odpornością na kontakt z gorącym podłożem.
Obuwie, które zapewnia izolację od ciepła, jest znakowane symbolem HI, zaś obuwie odporne na kontakt z gorącym podłożem – symbolem HRO. W przypadku obuwia od niedawna funkcjonuje norma europejska, która znajduje zastosowanie do oceny obuwia przeznaczonego do ochrony przed czynnikami gorącymi, tj. PN-EN ISO 20349 [17]. Zgodnie z normą wśród obuwia chroniącego przed cząstkami roztopionego metalu wyróżnia się obuwie dla odlewników oraz obuwie dla spawaczy.
Zgodnie z normą PN-EN ISO 20349 obydwa omawiane typy obuwia powinny spełniać wymagania dla obuwia bezpiecznego, przy czym obuwie dla spawaczy może być obuwiem zarówno klasyfikacji I (obuwie ze skóry i innych materiałów, z wyłączeniem obuwia całogumowego i całotworzywowego), jak i klasyfikacji II (obuwie całogumowe i całotworzywowe), podczas gdy obuwie dla odlewników – tylko klasyfikacji I. Dla obydwu typów obuwia określono w normie szereg wymagań, w tym wymagania związane z odpornością na działanie czynników gorących (odporność na działanie stopionych metali: żelazo lub aluminium, odporność na drobne rozpryski stopionych metali, izolacja spodu od ciepła, zachowanie się wierzchu obuwia podczas palenia, odporność wierzchu na ciepło kontaktowe).
Zgodnie z normą stosuje się nowe symbole oznaczające właściwości ochronne obuwia dla odlewników:
• Al – symbol oznaczający odporność na duże ilości płynnego aluminium,
• Fe – symbol oznaczający odporność na duże ilości płynnego żelaza.
Z kolei symbol WG oznacza spełnienie wymagań dla obuwia przeznaczonego dla spawaczy.
ZASADY DOBORU ODZIEŻY, RĘKAWIC I OBUWIA OCHRONNEGO DO ZAGROŻEŃ NA STANOWISKACH PRACY
Podstawowe wytyczne dotyczące doboru i stosowania środków ochrony indywidualnej w środowisku pracy wynikają z zapisów dyrektywy 89/656/EWG [18], która została przeniesiona do prawa polskiego na mocy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 czerwca 2002 roku, zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów BHP i która określa obowiązki pracodawcy dotyczące zapewnienia bezpiecznego stosowania środków ochrony indywidualnej. Podstawowa zasada wynikająca z ww. przepisów jest powszechnie znana – środki ochrony indywidualnej powinny być stosowane tylko wtedy, gdy nie jest możliwe wyeliminowanie lub dostateczne ograniczenie ryzyka za pomocą innych działań.
W przypadku zagrożeń związanych z gorącem i płomieniem na wielu stanowiskach pracy często nie jest możliwe całkowite wyeliminowanie zagrożeń, wtedy stosowanie środków ochrony indywidualnej staje się koniecznością.
Należy przypomnieć, że odpowiedzialność za stosowanie środków ochrony indywidualnej na stanowisku pracy ponosi pracodawca, a jego podstawowe obowiązki i zakres odpowiedzialności obejmuje:
• nieodpłatne dostarczenie pracownikom środków ochrony indywidualnej,
• dobór odpowiednich środków ochrony indywidualnej do istniejących zagrożeń na podstawie wyników przeprowadzonej analizy i oceny ryzyka,
• przeszkolenie pracowników w zakresie stosowania środków ochrony indywidualnej,
• zapewnienie odpowiednich procedur przechowywania, czyszczenia, dekontaminacji i utrzymania, a także koniecznych napraw środków ochrony indywidualnej.
Pracodawca jest również zobowiązany do określenia warunków stosowania środków ochrony
W proces doboru i oceny różnych modeli środków ochrony indywidualnej na określone stanowiska pracy należy angażować pracowników, m.in. zapewnić im udział w badaniach użytkowych. Wyniki takich badań są źródłem informacji na temat dopasowania, komfortu użytkowania i akceptacji danego wzoru środka ochrony indywidualnej przez poszczególnych pracowników. Należy pamiętać o tym, że środek ochrony indywidualnej o najwyższym poziomie ochrony nie będzie spełniał swoich funkcji, jeśli nie będzie stosowany np. z powodu złego dopasowania do użytkownika.
Prawidłowy dobór odzieży ochronnej, rękawic i obuwia do zagrożeń występujących na gorących stanowiskach pracy wymaga ustalenia zależności między wynikami oceny ryzyka na stanowiskach pracy a klasą ochrony, jaką zapewniają środki ochrony indywidualnej w odniesieniu do poszczególnych parametrów charakteryzujących właściwości ochronne odzieży, rękawic i obuwia. Stąd dobór wymienionych środków ochrony indywidualnej należy rozpocząć od analizy wyników oceny ryzyka w odniesieniu do każdego rodzaju działalności zawodowej, poszczególnych stanowisk pracy i wykonywanych czynności.
Należy określić wszystkie czynniki niebezpieczne i szkodliwe, przed którymi konieczne jest zapewnienie ochrony pracownika, jak również zidentyfikować osoby i warunki ekspozycji na te czynniki.
W celu dokonania prawidłowego doboru środków ochrony indywidualnej do stosowania na stanowiskach pracy, na których stwierdzono występowanie narażenia pracowników na czynniki gorące, należy określić poziom i zakres ochrony, jaką mają zapewnić odzież, rękawice i obuwie ochronne w sposób szczegółowy . Biorąc pod uwagę zagrożenia występujące na gorących stanowiskach pracy, można ustalić trzy poziomy ryzyka, które ułatwią dobór odzieży, rękawic i obuwia, chroniących przed czynnikami gorącymi. W zależ
ności od stanowiska pracy i rodzaju wykonywanych czynności pracownik może być narażony na jeden lub więcej czynników niebezpiecznych, powinien więc być wyposażony w odpowiednią odzież ochronną, rękawice i obuwie, których stosowanie powoduje obniżenie narażenia na czynniki gorące.