Zgodnie z art. 2377 Kodeksu pracy (ustawa z 26 czerwca 1974 r., Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, ze zm.), pracodawca jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach w przypadku, gdy odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, albo ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca może także ustalić stanowiska pracy, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 2377 par. 2 k.p.). W takim przypadku pracownikom używającym własnej odzieży roboczej pracodawca wypłaca ekwiwalent za jej używanie w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 2377 par. 4 k.p.). Jednakże używanie przez pracowników własnej odzieży roboczej nie jest dopuszczalne na stanowiskach pracy, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 2377 par. 3 k.p.).
Odzież i obuwie robocze są własnością pracodawcy. I to pracodawca jest zobowiązany zapewnić, aby odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe. Obowiązkiem pracodawcy jest także pranie, konserwacja, naprawa, odpylanie, odkażanie odzieży i obuwia (art. 2379 par. 2 k.p.). Na zasadzie wyjątku od zasady, jeśli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży, obowiązki w tym zakresie mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (art. 2379 par. 3 k.p.). Nie można jednak powierzyć pracownikowi obowiązku prania, konserwacji, odpylania i odkażania odzieży roboczej w sytuacji, gdy w wyniku stosowania w procesie pracy uległa ona skażeniu środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (23710 par. 2 k.p.).
Przepisy prawa pracy stanowią, że odzież i obuwie robocze dostarczane są pracownikom nieodpłatnie (2377 par. 1 k.p.). Co oznacza, że nie jest możliwa sytuacja, w której pracodawca obciążyłby kosztami jej zakupu pracowników. Odzież powinna być dostarczona pracownikowi przed podjęciem pracy na danym stanowisku, a jej przydział powinien zostać odnotowany w imiennej karcie ewidencyjnej prowadzonej odrębnie dla każdego pracownika (par. 8 pkt. 3 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika, Dz.U. Nr 62, poz. 286, ze zm.).
Dostarczana konkretnemu pracownikowi odzież robocza powinna być zgodna z Polskimi Normami i mieć odpowiednie właściwości użytkowe, ale także powinna być dostosowana do specyfiki pracy oraz cech fizycznych organizmu danego pracownika. Rzadko bowiem zdarza się, że zatrudnieni pracownicy mają podobny wzrost i wagę. Tym samym odzież robocza dla konkretnego pracownika powinna być wybrana i przydzielona przy uwzględnieniu jego cech fizycznych, takich jak wzrost, waga i w tym sensie można powiedzieć, że jest ona zindywidualizowana.
Obowiązkiem pracodawcy jest nie tylko ustalenie rodzaju odzieży i obuwia roboczego stosowanego przez pracowników, ale również przewidywalnych okresów ich użytkowania (art. 2378 par. 1 k.p.). Ponadto przydzielanie odzieży i obuwia roboczego powinno odbywać się po przeprowadzeniu konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami (np. związkami zawodowymi) – art. 23711a par. 1 pkt. 4 k.p. Zasady wyposażania pracowników w ubranie robocze powinny zostać zawarte w treści regulaminu pracy (art. 1041 par. 1 pkt. 1 k.p.) lub innych przepisów wewnątrzzakładowych, np. zakładowy układ zbiorowy pracy.
Aktualnie obowiązujące przepisy prawa pracy nie przewidują norm określających, jakie rodzaje odzieży i obuwia roboczego, w jakiej ilości powinny być pracownikom na określonych stanowiskach przydzielone. Niegdyś normy takie zawierała uchwała nr 44 Rady Ministrów z 27 marca 1990 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz dostarczania odzieży roboczej (M.P. Nr 14, poz. 109, ze zm.), uchylona w 1996 r., a przed nią uchwała nr 136 Rady Ministrów z 12 lipca 1981 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom odzieży ochronnej, odzieży roboczej i sprzętu ochrony osobistej (M.P. Nr 19, poz. 168, ze zm.). Obecnie ustalenia co do rodzaju i ilości odzieży oraz przewidywalnego okresu jej użytkowania powinny zostać określone w przepisach wewnątrzzakładowych. Okres używalności powinien uwzględniać rodzaj i jakość materiału, z jakiego odzież i obuwie jest wykonana, a także sposób wykonywania pracy na danym stanowisku. Okres używalności odzieży roboczej zależy więc w dużej mierze od konkretnych warunków pracy panujących w danym zakładzie pracy, a więc stosowanej technologii, stanu maszyn, stopnia brudzenia i niszczenia odzieży itp.
Odzież robocza jest własnością pracodawcy, a wiec w sytuacji, gdy stosunek pracy ustaje, pracownik jest zobowiązany zwrócić ją pracodawcy. Jeśli zwrócona odzież robocza nadaje się do użytku (tj. nie utraciła swoich właściwości i nie upłynął jeszcze ustalony okres użytkowania), dopuszczalne jest ponowne jej przydzielenie innym pracownikom za wyjątkiem bielizny osobistej i obuwia, jeżeli tylko została ona odpowiednio zdezynfekowana, wyczyszczona. Sytuacja taka może mieć miejsce, np. w przypadku, gdy pracownik otrzymał nową odzież roboczą i po kilku tygodniach jej używania stosunek pracy ustał. Zatem pracownik przyjęty na jego miejsce może otrzymać tę samą odzież roboczą (czystą, odpowiednio zdezynfekowaną), jeżeli jej stan pozwala na jej dalsze użytkowanie, nie upłynął jeszcze okres jej używalności i pasuje ona na nowego pracownika – obaj pracownicy są podobnego wzrostu i postury.
Ważne: Pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez odzieży i obuwia roboczego, jeśli pracuje na stanowisku, na którym używanie odzieży jest niezbędne (art. 2379 par. 1 k.p.) i jeśli taka odzież zostanie mu przydzielona, obowiązkiem pracownika jest jej używać zgodnie z przeznaczeniem (art. 211 pkt. 4 k.p.).
9 replies to “Przepisy dotyczące odzieży roboczej”
Paula
Zaklad pracy dal nam odzierz i obuwie,ale sa u nas osoby ktore maja maly rozmiar buta i nie maja takich rozmiarow to karza brac buty wieksze i kupowac wkladke a but i tak jest za duzy ,wczesniej byly klapki to rozmiarowka byla,jak to jest czy ,mozna zmusic pracownika ,zeby chodzil w zaduzych butach,
Odzież za duża jak i obuwie , nie będzie właściwie chronić..związku z tym nie spełni wymaganej przepisem prawnym ochrony…inna sprawa że pracodawca powinien dołożyć starań by państwu zapewnić właściwe ubranie i obuwie, nie idąc pozorne rozwiązanie. Obuwie za duże będzie utrudniało wykonanie poprawnie prace, może również stworzyć potencjalne zagrożenie dla samego użytkownika..
Jak najbardziej wybór odpowiedniej odzieży ochronnej to obowiązek pracodawcy, w tym także w zakresie tym, by był on dobrze dopasowany. Odzież ochronna ma chronić, a nie stwarzać niebezpieczeństwo, bo coś odstaje, bo jest za duże, niewygodne itd. Kwestie BHP są pod tym kątem bardzo istotne.
Do Magazynier – koniecznie należy sprawdzić okres używalności , u każdego może być inaczej np. obuwie letnie i zimowe co 36 miesięcy , kurtka czy kufajka co 48 miesięcy – jeśli jest regulamin pracy tam powinno być zawarte lub w oddzielnym zarządzeniu odnośnie norm przydziału odzieży , obuwia roboczego. Pracodawca przydziela odzież nieodpłatnie i odpowiada za to przed Państwową Inspekcją Pracy
Witam interesuje mnie wymiana butów roboczych konkretnie jak długo trzeba w nich chodzić żeby cje wymienili.Bo rok czasu to stanowczo za długo noga się poci
a pranie powoduje że buty są rozklapane
Jeśli chodzi o to, co ile pracodawca jest zobowiązany do zaopatrzenia to mamy informacje, że to zależy od specyfiki danej pracy i dla każdej branży powinno być inaczej. Jest też ogólna zasada, że nowa odzież robocza należy ci się, gdy straci swoje właściwości, czyli po prostu się zużyje. Więc warto doprecyzować pytanie.
A np. w firmach, które pośredniczą w zatrudnieniu w Holandii czy Niemczech to trzeba sobie samemu zapłacić za odzież roboczą… zatrudnienie niby w innym kraju, ale umowa podpisana jest w sumie z tą firmą w PL – jak ta ustawa się ma ma do tego? Czy powinnam płacić za odzież roboczą?
Ostatnio był u nas sanepid. Pracuje w sklepie piekarnicczo-cukierniczym i nakazal nam zeby nasza odziez nie wystawała spoza fartuszka. Fartuszki mamy z rekawkiem przed łokieć . Pani powiedziala ze fartuch musi zakrywac cala odzież. Czy to prawda. Nie mogę nigdzie znaleźć zapiski o ubiorze.
Przepisy dotyczące odzieży roboczej
Zgodnie z art. 2377 Kodeksu pracy (ustawa z 26 czerwca 1974 r., Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, ze zm.), pracodawca jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach w przypadku, gdy odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, albo ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca może także ustalić stanowiska pracy, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 2377 par. 2 k.p.). W takim przypadku pracownikom używającym własnej odzieży roboczej pracodawca wypłaca ekwiwalent za jej używanie w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 2377 par. 4 k.p.). Jednakże używanie przez pracowników własnej odzieży roboczej nie jest dopuszczalne na stanowiskach pracy, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 2377 par. 3 k.p.).
Odzież i obuwie robocze są własnością pracodawcy. I to pracodawca jest zobowiązany zapewnić, aby odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe. Obowiązkiem pracodawcy jest także pranie, konserwacja, naprawa, odpylanie, odkażanie odzieży i obuwia (art. 2379 par. 2 k.p.). Na zasadzie wyjątku od zasady, jeśli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży, obowiązki w tym zakresie mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (art. 2379 par. 3 k.p.). Nie można jednak powierzyć pracownikowi obowiązku prania, konserwacji, odpylania i odkażania odzieży roboczej w sytuacji, gdy w wyniku stosowania w procesie pracy uległa ona skażeniu środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (23710 par. 2 k.p.).
Przepisy prawa pracy stanowią, że odzież i obuwie robocze dostarczane są pracownikom nieodpłatnie (2377 par. 1 k.p.). Co oznacza, że nie jest możliwa sytuacja, w której pracodawca obciążyłby kosztami jej zakupu pracowników. Odzież powinna być dostarczona pracownikowi przed podjęciem pracy na danym stanowisku, a jej przydział powinien zostać odnotowany w imiennej karcie ewidencyjnej prowadzonej odrębnie dla każdego pracownika (par. 8 pkt. 3 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika, Dz.U. Nr 62, poz. 286, ze zm.).
Dostarczana konkretnemu pracownikowi odzież robocza powinna być zgodna z Polskimi Normami i mieć odpowiednie właściwości użytkowe, ale także powinna być dostosowana do specyfiki pracy oraz cech fizycznych organizmu danego pracownika. Rzadko bowiem zdarza się, że zatrudnieni pracownicy mają podobny wzrost i wagę. Tym samym odzież robocza dla konkretnego pracownika powinna być wybrana i przydzielona przy uwzględnieniu jego cech fizycznych, takich jak wzrost, waga i w tym sensie można powiedzieć, że jest ona zindywidualizowana.
Obowiązkiem pracodawcy jest nie tylko ustalenie rodzaju odzieży i obuwia roboczego stosowanego przez pracowników, ale również przewidywalnych okresów ich użytkowania (art. 2378 par. 1 k.p.). Ponadto przydzielanie odzieży i obuwia roboczego powinno odbywać się po przeprowadzeniu konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami (np. związkami zawodowymi) – art. 23711a par. 1 pkt. 4 k.p. Zasady wyposażania pracowników w ubranie robocze powinny zostać zawarte w treści regulaminu pracy (art. 1041 par. 1 pkt. 1 k.p.) lub innych przepisów wewnątrzzakładowych, np. zakładowy układ zbiorowy pracy.
Aktualnie obowiązujące przepisy prawa pracy nie przewidują norm określających, jakie rodzaje odzieży i obuwia roboczego, w jakiej ilości powinny być pracownikom na określonych stanowiskach przydzielone. Niegdyś normy takie zawierała uchwała nr 44 Rady Ministrów z 27 marca 1990 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz dostarczania odzieży roboczej (M.P. Nr 14, poz. 109, ze zm.), uchylona w 1996 r., a przed nią uchwała nr 136 Rady Ministrów z 12 lipca 1981 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom odzieży ochronnej, odzieży roboczej i sprzętu ochrony osobistej (M.P. Nr 19, poz. 168, ze zm.). Obecnie ustalenia co do rodzaju i ilości odzieży oraz przewidywalnego okresu jej użytkowania powinny zostać określone w przepisach wewnątrzzakładowych. Okres używalności powinien uwzględniać rodzaj i jakość materiału, z jakiego odzież i obuwie jest wykonana, a także sposób wykonywania pracy na danym stanowisku. Okres używalności odzieży roboczej zależy więc w dużej mierze od konkretnych warunków pracy panujących w danym zakładzie pracy, a więc stosowanej technologii, stanu maszyn, stopnia brudzenia i niszczenia odzieży itp.
Odzież robocza jest własnością pracodawcy, a wiec w sytuacji, gdy stosunek pracy ustaje, pracownik jest zobowiązany zwrócić ją pracodawcy. Jeśli zwrócona odzież robocza nadaje się do użytku (tj. nie utraciła swoich właściwości i nie upłynął jeszcze ustalony okres użytkowania), dopuszczalne jest ponowne jej przydzielenie innym pracownikom za wyjątkiem bielizny osobistej i obuwia, jeżeli tylko została ona odpowiednio zdezynfekowana, wyczyszczona. Sytuacja taka może mieć miejsce, np. w przypadku, gdy pracownik otrzymał nową odzież roboczą i po kilku tygodniach jej używania stosunek pracy ustał. Zatem pracownik przyjęty na jego miejsce może otrzymać tę samą odzież roboczą (czystą, odpowiednio zdezynfekowaną), jeżeli jej stan pozwala na jej dalsze użytkowanie, nie upłynął jeszcze okres jej używalności i pasuje ona na nowego pracownika – obaj pracownicy są podobnego wzrostu i postury.
Ważne: Pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez odzieży i obuwia roboczego, jeśli pracuje na stanowisku, na którym używanie odzieży jest niezbędne (art. 2379 par. 1 k.p.) i jeśli taka odzież zostanie mu przydzielona, obowiązkiem pracownika jest jej używać zgodnie z przeznaczeniem (art. 211 pkt. 4 k.p.).
9 replies to “Przepisy dotyczące odzieży roboczej”
Paula
Zaklad pracy dal nam odzierz i obuwie,ale sa u nas osoby ktore maja maly rozmiar buta i nie maja takich rozmiarow to karza brac buty wieksze i kupowac wkladke a but i tak jest za duzy ,wczesniej byly klapki to rozmiarowka byla,jak to jest czy ,mozna zmusic pracownika ,zeby chodzil w zaduzych butach,
KATE
Odzież za duża jak i obuwie , nie będzie właściwie chronić..związku z tym nie spełni wymaganej przepisem prawnym ochrony…inna sprawa że pracodawca powinien dołożyć starań by państwu zapewnić właściwe ubranie i obuwie, nie idąc pozorne rozwiązanie. Obuwie za duże będzie utrudniało wykonanie poprawnie prace, może również stworzyć potencjalne zagrożenie dla samego użytkownika..
Jakie usługi bhp
Jak najbardziej wybór odpowiedniej odzieży ochronnej to obowiązek pracodawcy, w tym także w zakresie tym, by był on dobrze dopasowany. Odzież ochronna ma chronić, a nie stwarzać niebezpieczeństwo, bo coś odstaje, bo jest za duże, niewygodne itd. Kwestie BHP są pod tym kątem bardzo istotne.
Magazynier
Co ile pracodawca jest zobowiązany do zaopatrzenia pracowników o obuwie i ubrania robocze
Monia
Do Magazynier – koniecznie należy sprawdzić okres używalności , u każdego może być inaczej np. obuwie letnie i zimowe co 36 miesięcy , kurtka czy kufajka co 48 miesięcy – jeśli jest regulamin pracy tam powinno być zawarte lub w oddzielnym zarządzeniu odnośnie norm przydziału odzieży , obuwia roboczego. Pracodawca przydziela odzież nieodpłatnie i odpowiada za to przed Państwową Inspekcją Pracy
M
Witam interesuje mnie wymiana butów roboczych konkretnie jak długo trzeba w nich chodzić żeby cje wymienili.Bo rok czasu to stanowczo za długo noga się poci
a pranie powoduje że buty są rozklapane
Fachman BHP
Jeśli chodzi o to, co ile pracodawca jest zobowiązany do zaopatrzenia to mamy informacje, że to zależy od specyfiki danej pracy i dla każdej branży powinno być inaczej. Jest też ogólna zasada, że nowa odzież robocza należy ci się, gdy straci swoje właściwości, czyli po prostu się zużyje. Więc warto doprecyzować pytanie.
Odzież BHP - Holandia
A np. w firmach, które pośredniczą w zatrudnieniu w Holandii czy Niemczech to trzeba sobie samemu zapłacić za odzież roboczą… zatrudnienie niby w innym kraju, ale umowa podpisana jest w sumie z tą firmą w PL – jak ta ustawa się ma ma do tego? Czy powinnam płacić za odzież roboczą?
Baska
Ostatnio był u nas sanepid. Pracuje w sklepie piekarnicczo-cukierniczym i nakazal nam zeby nasza odziez nie wystawała spoza fartuszka. Fartuszki mamy z rekawkiem przed łokieć . Pani powiedziala ze fartuch musi zakrywac cala odzież. Czy to prawda. Nie mogę nigdzie znaleźć zapiski o ubiorze.